ਬੰਦ ਕਰੋ ਫੋਕੀਆਂ ਬੜਕਾਂ ਫੋਕੇ ਫਾਇਰ

ਮੈਂ ਲੱਗਭਗ ਪਿਛਲੇ 30 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਅੰਬੇਡਕਰ ਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ, ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਕੋਲੋਂ, ਦਲਿਤ ਲੇਖਕਾਂ ਕੋਲੋਂ, ਦਲਿਤ ਲੀਡਰਾਂ ਕੋਲੋਂ ਇਹ ਸੁਣਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੀਡੀਆ ਸਾਡੀ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਬੋਲਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਚੋਰ ਵੀ ਆਖਦੇ ਹਾਂ। ਨਾਲ ਹੀ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੀਡੀਆ 'ਚ ਆਪਣੀ ਖਬਰ ਲਵਾਉਣ ਲਈ ਤੱਤਪਰ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਮੀਡੀਆ 'ਚ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਵੀ ਤੱਤਪਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਬੁਰਾ ਬੋਲਣ ਲਈ ਵੀ ਤੱਤਪਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਕੰਮ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਮੀਡੀਆ 'ਚ  ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਕਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ ਛੱਡਣੀ ਪਵੇਗੀ ਜੇ ਅਸੀਂ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਮੀਡੀਆ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ 'ਚ ਆਪਣਾ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਵਰਤਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ 'ਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਮੈਂ 8 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਰਵਿਦਾਸ ਮਹਾਰਾਜ ਜੀ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ 'ਤੇ 'ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ' ਅਖਬਾਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਬਿਹਤਰ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਪਾਰਟੀ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਜਨਰਲ ਸਕੱਤਰ ਸੀ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜਲੰਧਰ ਮਹਾਂਨਗਰ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਅਖਬਾਰ ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਸਾਹਿਬ ਕਾਂਸ਼ੀ ਰਾਮ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕਾਰਣ ਹੋਇਆ, ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਣਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੇ, ਬਿਨਾਂ ਮੇਰੇ ਧਿਆਨ 'ਚ ਲਿਆਏ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਬਸਪਾ ਦੀ ਮੁੱਖ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਦੇ ਸਿਰਫ ਦੋ ਬੰਦੇ ਇਕ ਕਰੀਮਪੁਰੀ ਅਤੇ ਦੂਸਰਾ ਇਸ ਸਮੇਂ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਦੇ ਕਤਲ ਦੇ ਕੇਸ ਨੂੰ ਭੁਗਤ ਰਿਹਾ ਕਸ਼ਯਪ, ਇਹ ਦੋਨੋਂ 'ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ' ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਇੰਨੇ ਖਿਲਾਫ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਸ਼ਰੇਆਮ ਸਟੇਜਾਂ 'ਤੇ ਖਿਲਾਫ ਬੋਲਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੇਰੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਭਰਦੇ ਰਹੇ। ਮੇਰੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈਆਂ ਪਰ ਇਕ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਲੱਗ ਗਈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਅਤੇ ਵਰਕਰ 'ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ' ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨੂੰ ਧਿਆਨ 'ਚ ਰੱਖਦੇ ਮੈਂ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਰੀ, ਮੈਂ ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ, ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ, ਸ਼ੁਭਚਿੰਤਕਾਂ, ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਨੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਖਬਾਰ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਕਹਿਣ ਦਾ ਭਾਵ ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦਿੱਤਾ, ਸਤਿਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪੂਰਾ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿੱਤਾ। ਇਸੇ ਵਜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਇਸ ਸਮੇਂ 'ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ' ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ-ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗਭਗ 40 ਹਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਾਠਕ ਹਨ, ਜਿਹੜੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਰੂਪ 'ਚ, ਫੇਸਬੁੱਕ ਰਾਹੀਂ, ਨੈੱਟ ਰਾਹੀਂ, ਵਟਸਐਪ ਰਾਹੀਂ, ਵੈਬਸਾਈਟ ਰਾਹੀਂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦੇ ਹਨ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਅਖਬਾਰ ਸਬੰਧੀ ਸਲਾਹ-ਮਸ਼ਵਰਾ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਾਥੀਓ, ਇਸ ਸਮੇਂ ਦਲਿਤ ਸਮਾਜ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਹਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਭਾਵ ਸਮਾਜਿਕ, ਧਾਰਮਿਕ, ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਹਨ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਧਿਆਨ 'ਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ 'ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ' ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਾਠਕਾਂ ਹੱਥ ਭੇਜ ਕੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੇ ਰਸਤੇ ਖੋਲ੍ਹਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਅੰਬੇਡਕਰੀ ਹੋਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਮੈਂ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜ੍ਹਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਲੇਖ ਰਾਹੀਂ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ, ਸ਼ੁਭਚਿੰਤਕਾਂ, ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ, ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸੁਝਾਅ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਮੈਨੂੰ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ 'ਚ ਦਿਓ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜ੍ਹ ਸਕੀਏ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਇਹ ਵੀ ਖਾਸ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਵੀ ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਦਾ ਯੋਧਾ ਇਸ ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਜਾਂ ਮੁੱਖ ਹਿੱਸਾ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ 'ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ' ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹਨ। ਤੁਹਾਡਾ ਨਿੱਘਾ ਸਵਾਗਤ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਫੋਕੀਆਂ ਬੜਕਾਂ ਅਤੇ ਫੋਕੇ ਫਾਇਰ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ। ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਇਕਜੁੱਟ ਕਰਕੇ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਠੋਸ ਨੀਤੀ ਬਣਾਉਣੀ ਪੈਣੀ ਹੈ। ਠੋਸ ਨੀਤੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਕੱਲੀ ਅਖਬਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੀਡੀਆ ਉੱਤੇ ਕਾਬਜ਼ ਹੋਣਾ ਪੈਣਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਟੀ. ਵੀ. ਚੈਨਲ ਆਦਿ। ਤੁਹਾਡੇ ਫ਼ੈਸਲੇ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ 'ਚ। 
ਅਜੇ ਕੁਮਾਰ