ਚਾਹੇ ਸਰੀਰਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋਵੇ ਚਾਹੇ ਸਮਾਜਿਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋਵੇ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਵਧਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਣ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਪਰਹੇਜ਼ ਦਾ ਨਾ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਰੀਰਕ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਘਰ ਦੀ ਗੰਦਗੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਬਾਹਰ ਦੀ ਗੰਦਗੀ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਗੰਦਗੀ ਘਰ ਹੋਵੇ ਚਾਹੇ ਬਾਹਰ ਹੋਵੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਹੀ ਫੈਲਾਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਆਲਸੀਆਂ ਤੇ ਮੂਰਖਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਘਰ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਤਕਰੀਬਨ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਘਰ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਆਲਸੀਆਂ ਅਤੇ ਮੂਰਖਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੈ। ਪਰ ਬਾਹਰ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਕਿਤੇ ਲੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਾਰੀ ਸਫ਼ਾਈ ਸੇਵਕਾਂ 'ਤੇ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਜਿੱਥੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਉਹ ਲੋਕ ਜਿਹੜੇ ਗੰਦਗੀ ਫੈਲਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਗੰਦਗੀ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਭਰੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨਾਲ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਫ਼ਾਈ ਸੇਵਕਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਲੋੜ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਘੱਟ ਹੈ ਅਤੇ ਤਕਰੀਬਨ ਇਹ ਸਾਰੇ ਮਹਿਕਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹਾਲੇ ਵੀ ਸਥਾਈ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਬਣੇ ਹਨ। ਆਮ ਜਨਤਾ ਦਾ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਰੱਖਣ 'ਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾ ਲੈਣਾ ਅਤੇ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਘੱਟ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਨੇਕਾਂ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਬਰਸਾਤਾਂ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਸਾਲ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਬਿਮਾਰੀ ਆ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚਿੰਬੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਗਰੀਬ ਵਰਗ ਦੀ ਸਿਹਤ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਆਰਥਿਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਮਰ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਤਰਫ਼ ਨਾ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਭੁਗਤਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਗੰਦਗੀ ਤੋਂ ਲੱਗਣ ਵਾਲੀਆਂ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਇੰਨੀਆਂ ਭਿਆਨਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਬਿਮਾਰ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣਾ ਘਰ ਵੇਚ ਕੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਨਹੀਂ ਕਰਾ ਪਾਉਂਦਾ। ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸਫ਼ਾਈ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਨਾ ਪਾਉਣ ਦਾ ਖਮਿਆਜ਼ਾ ਸਾਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁਗਤਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਜਿਕ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਮੁੱਢ ਵੀ ਸਰੀਰਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ਾ, ਦਾਜ-ਦਹੇਜ, ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ, ਜਾਤ-ਪਾਤ ਆਦਿ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਥੋਕ ਦੇ ਭਾਅ ਵਿੱਚ ਵਧਣ ਦਾ ਕਾਰਣ ਵੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੀ ਰੋਕਥਾਮ ਲਈ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਹੀ ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਰਹੇਜ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਹੁਣ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਵਿਕਰਾਲ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਹੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਾਨਵਤਾ ਦਾ ਦਮ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਤੱਕ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਅੰਬੇਡਕਰਵਾਦ ਦੀ ਬਜਾਇ ਗਾਂਧੀਵਾਦ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਆ। ਗਾਂਧੀਵਾਦ ਹਰ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਹੱਲ ਟੈਂਪਰੇਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅੰਬੇਡਕਰਵਾਦ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਹੱਲ ਉਸ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਜੜ੍ਹੋਂ ਪੁੱਟ ਕੇ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਸਰਕਾਰਾਂ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸਬਸਿਡੀ, ਮੁਫ਼ਤ ਰਾਸ਼ਨ ਆਦਿ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਅੰਬੇਡਕਰਵਾਦ ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਯੋਗ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੰਮ-ਧੰਦਾ, ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਕੇ ਗਰੀਬੀ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਗਾਂਧੀਵਾਦ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਕਿਸੇ ਬੱਚੇ ਦਾ ਸਕੂਲ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਚਾਹੇ ਉਹ ਬੱਚਾ ਘੱਟ ਪੜ੍ਹੇ, ਪਰ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਪੇਪਰ ਦੇਣ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਜ਼ ਦਹੀਂ ਖਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਮੰਦਿਰ, ਮਸਜਿਦ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਜ਼ਰੂਰ ਟੇਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਪਰ ਅੰਬੇਡਕਰਵਾਦ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਆਪਣਾ ਸਮਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੰਮ 'ਚ ਖਰਾਬ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਬਲਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੇਪਰ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਲਗਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਫੈਲੀਆਂ ਹੋਰ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਵੀ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ, ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਦੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰਾਂ ਰਾਹੀਂ, ਫਲੈਕਸ ਬੋਰਡ ਲਗਾ ਕੇ ਅਤੇ ਫੋਕੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ। ਅੱਜ ਭਾਰਤ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੀਆਂ ਨੀਹਾਂ ਦੂਸਰੇ ਵਿਕਸਿਤ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹਨ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲਗਭਗ 75 ਰੁਪਏ ਦਾ ਇਕ ਅਮੇਰੀਕਨ ਡਾਲਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਹੀ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ 200 ਸਾਲ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ 'ਤੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ। ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਨੌਜਵਾਨ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਵੇਚ-ਵੱਟ ਕੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦ-ਜਾਨ ਵੀ ਦਾਅ 'ਤੇ ਲਗਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੋਰਿਆਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਗੁਲਾਮੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੈ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਥੇ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲੋਂ ਉਥੇ ਗੋਰਿਆਂ ਦੀ ਗੁਲਾਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚੰਗੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਾਂਧੀਵਾਦੀ ਹਾਕਮਾਂ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸਾਡਾ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਤਰੱਕੀ ਦੀਆਂ ਲੀਹਾਂ ਤੋਂ ਉਤਰ ਕੇ ਪਾਖੰਡ ਅਤੇ ਆਡੰਬਰਵਾਦ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਸਿਹਤ ਲਈ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਜੇ ਸਮਾਂ ਰਹਿੰਦੇ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਲੱਗਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਸਥਿਤੀ ਹੋਰ ਵੀ ਭਿਆਨਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀ ਦਾ ਪਰਮ ਧਰਮ ਅਤੇ ਫਰਜ਼ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਨਾਜ਼ੁਕ ਦੌਰ 'ਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਸੁਨਿਹਰੀ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਣ ਲਈ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸਤਿਕਾਰ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਇਸ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਕਿਉਂਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਫੈਲੀ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
-ਅਜੇ ਕੁਮਾਰ
No comments:
Post a Comment